Die eeuwige onzekerheid. Hoort dat erbij, als je verliefd bent? Zelfs als je tegen de dertig loopt en beter zou moeten weten? Het zal wel. Mijn ervaring beperkt zich tot de tribadie (zoek het maar op in je woordenboek), maar ik heb nog nooit een vriendin horen zeggen dat ze vol zelfvertrouwen op het meisje van haar dromen afstapte en zei: "Hé, weet jij dat wij voor elkaar bestemd zijn? Zullen we zoenen?" Was het maar zo eenvoudig. Dan waren relaties geen probleem en kon ik mijn energie nuttig gebruiken om de wereld te verbeteren. Maar ik verspilde mijn tijd. Terwijl ik boodschappen deed of het huis stofzuigde, droomde ik over haar. Hoe mooi ze was. Hoe geweldig. Hoe hartveroverend. En hoe bloot, in mijn gedachten.

Maar ik dwaal af. Die bewuste avond, op een vrijdag, zouden we naar een feestje gaan. "Schiet op, Sandra, anders komen we te laat," zei Eva ongeduldig. Ze zat in mijn leren stoel, met haar benen onder zich getrokken, en wachtte tot ik eindelijk klaar zou zijn. Ze was een van de mooiste vrouwen die ik ooit had gezien, hoewel niet iedereen dat met me eens was. Gelukkig maar. Smaken verschillen, en zo hoort het. Maar ik vond haar prachtig, met kort blond haar, een iets te kleine neus, grote ogen en een lachende mond met volle lippen.

Ze werkte bij hetzelfde juridische adviesbureau als ik. Ik had rechten gestudeerd, hoewel ik liever zoiets als kunstgeschiedenis zou hebben gedaan, maar mijn ouders betaalden mijn studie en vonden dat ik een serieus vak moest leren, waar je je brood mee kon verdienen. En na een tijdje kreeg ik er plezier in. Per slot van rekening is het wetboek het enige wat tussen ons en de chaos in staat. Dus had ik braaf mijn studie afgemaakt, stage gelopen en tenslotte een baan gekregen bij dit bureau, dat het midden- en kleinbedrijf hielp bij juridische kwesties.

Toen ik bij het bedrijf kwam, was ik nieuw in de stad, en Eva ving me op, in alle opzichten. Ze was een paar jaar ouder dan ik en kon zich nog goed herinneren hoe moeilijk het was om in je eentje een nieuw leven op te bouwen. Ze hielp me een flat te vinden, ze vond het leuk om te gaan shoppen, ze nam me mee naar de leukste kroegen en ze kwam voor me op toen ik op kantoor mijn eerste onvermijdelijke fouten maakte. Kortom, een vriendin door dik en dun. Hopelijk zou ik mijn ware gevoelens voor haar verborgen kunnen houden, want onze vriendschap was me alles waard.

Ik weet niet precies wanneer ik verliefd op haar werd. Misschien toen ze naar een congres ging met een mannelijke collega en ik vreselijk jaloers was. Of die keer dat ik bij het schaatsen op de kunstijsbaan bijna onderuit ging, zodat ze me opving in haar armen. Ik tintelde over mijn hele lichaam, en niet van de kou. Maar waarschijnlijk begon het op die avond toen ik een lastig geschil tussen een cliënt en de fiscus goed had opgelost, mijn eerste grote succes. Ze kwam een wijntje bij me drinken om het te vieren. We praatten over van alles, ook over vriendjes (ik ontweek de waarheid), en na een paar glazen bekende Eva dat het haar maar niet lukte om de juiste persoon in haar leven te vinden. Ik had haar het liefst willen omhelzen om haar te zeggen dat ik dat was. Maar ik deed het niet.

Zo ging het dus, de eerste maanden. We waren de beste vriendinnen, en op die bewuste vrijdagavond hadden we afgesproken naar een fuif van kantoor te gaan. Veel zin had ik niet. "We kennen die mensen al van het werk," zei ik tegen haar. Ik weet wel iets leukers."

Sandra zat nog steeds op mijn leren stoel, met haar benen onder zich. "Bart is jarig," zei ze. "Hij geeft een feestje op kantoor, dus is het wel aardig als wij ook komen opdagen." Maar ze zei het zonder veel overtuiging in haar stem. "Ach," zuchtte ze toen. "Je hebt wel gelijk. Ik heb hem vanmiddag al gefeliciteerd, we hebben bijgedragen aan zijn cadeau, en zo goed ken ik hem nou ook weer niet."

"Nou?" zei ik triomfantelijk. "Waarom wil je er dan heen?" Ik keek naar haar zoals ze daar zat, helemaal ontspannen, in donkere kousen en een kort rokje, dat voldoende was opgekropen om haar stevige dijen te kunnen zien. Het duizelde me.

"Omdat het vrijdagavond is en ik zo gauw ook niets anders weet!" zei ze met een koppigheid die ik inmiddels van haar kende. Ze kon zich echt ergens in vastbijten. "Ik wil gewoon een leuke avond. Ergens naartoe. Wat dan ook." Zeker een minuut lang keek ze nors voor zich uit, alsof ik haar hele avond had verpest.

Ik was zo verstandig om even mijn mond te houden. Waar ze ook naartoe wilde, ik zou altijd met haar meegaan, maar dat zei ik natuurlijk niet. Een beetje ruggengraat kon geen kwaad. "Weet je wat ook best lekker is?" vroeg ik eindelijk. "Gewoon op de bank tv kijken en een paar pizza’s bestellen met alles erop en eraan. Ik ben best moe en we kunnen nog altijd bedenken waar we morgenavond heen gaan, als je wilt. Het weekend is pas begonnen."

"Ik heb me omgekleed voordat ik naar jou toe kwam," zei ze. "Dat doe ik dus niet om voor de tv te gaan hangen." Goed, daar had ze een punt. En ze zag er geweldig uit. "En er komen ook nieuwe mensen op dat feestje," hield ze vol. "Een paar nieuwe gezichten zou prettig zijn. Ik ben nu wel uitgekeken op mijn collega’s."

"Dus jij wilt andere mensen?" zei ik. Dat klonk helemaal verkeerd, hoorde ik meteen. Mijn stem was te hees en ik zei het op een toon die heel iets anders suggereerde. Eva stond op, kwam naar me toe en keek me recht in mijn ogen.



"Wil je me soms niet delen?" vroeg ze toen, heel zacht.

Ik voelde me schuldig en betrapt. Daarom koos ik voor de aanval naar voren. "Nee!" zei ik beslist. Ze moest er maar van denken wat ze wilde. Waarschijnlijk klonk ik wanhopig, maar daar was niets meer aan te doen. Eva kwam nog dichterbij, totdat haar lippen bijna de mijne raakten. Ik wist niet of ze me wilde uitdagen of dat het helemaal niets betekende. Die eeuwige onzekerheid! Tot mijn grote opluchting ging de telefoon. Gered door de bel.

Het was een telefoontje van mijn zus, die een lang verhaal hield over haar relatie en wat haar allemaal dwars zat. Ik luisterde met een half oor, zei braaf ja en nee, en nam de tijd om me te herstellen. Toen ik me eindelijk omdraaide, zag ik dat Eva weer in de stoel zat. Maar ze keek me nog altijd aan, en met een rood hoofd ging ik verder met mijn telefoongesprek. Misschien was ik te bezitterig geweest. Ze was mijn vriendin, meer niet, dus ik kon geen beslag op haar leggen, zoals ik heel goed wist. Haastig maakte ik een eind aan het telefoongesprek. Zonder Eva nog aan te kijken liep ik naar mijn slaapkamer, trok iets anders aan voor het feestje en haalde een kam door mijn haar. Even later stapte ik weer de kamer in.

"Goed, zullen we dan maar gaan?" zei ik tegen haar, op weg naar de deur.

"Ik heb eigenlijk geen zin," hoorde ik achter me. Als aan de grond genageld bleef ik staan.

"Maar jij wilde toch?" Ik draaide me naar haar toe, kwaad op mezelf omdat ik haar had overgehaald. Nu kon de hele discussie overnieuw beginnen. "Waarom ben je opeens van gedachten veranderd? Omdat ik het wilde?" vroeg ik haar.

"Ja," zei Eva. En ik zag iets in haar blik wat me een week gevoel gaf. Ze stond op en liep langzaam naar me toe. Weer bleef ze vlak voor me staan en keek in mijn ogen. "Sandra," zei ze, "we draaien er omheen. Dit gaat heel ergens anders over." Ze bukte zich naar het tafeltje en schonk ons allebei nog een glas wijn in. Toen gaf ze me een zet, zodat ik op de bank terechtkwam. Eva kwam naast me zitten. "We moeten praten," zei ze.

Ik wachtte. Dit zou wel eens het einde van onze vriendschap kunnen worden. O, ze zou me niets kwalijk nemen, maar als ze werkelijk begreep wat ik voor haar voelde, zouden we nooit meer gewone vriendinnen kunnen zijn. En dat was mijn eigen stomme schuld. Ik wachtte, maar nog steeds zei ze niets. Die eeuwige onzekerheid!

"Weet je nog dat ik je vertelde dat ik niemand kon vinden in mijn leven?" vroeg ze opeens. Natuurlijk herinnerde ik me dat. Die avond zou ik niet licht vergeten. Voor het eerst had ik toen hoop gekregen, maar ze was er nooit op teruggekomen. Nu keek ze me aan. "Een paar minuten geleden wist ik opeens heel zeker wie ik in mijn leven wil," zei ze.

Bedoelde ze wat ik dacht dat ze bedoelde? "Wat zeg je, Eva?" vroeg ik heel zacht.

Ze zocht naar woorden. "Ik zeg…" begon ze, maar toen zweeg ze, boog zich naar me toe en kuste me heel zacht op mijn lippen. "Ik weet al maanden dat jij het bent."

Wat ik niet had gedurfd, durfde zij dus wel. Al die tijd was ik voorzichtig geweest, bang om iets verkeerds te zeggen wat onze vriendschap in gevaar kon brengen. Ik had opzettelijk zoveel mogelijk lichamelijk contact vermeden, zelfs een vriendschappelijke omhelzing, of spontaan hand in hand lopen, omdat ze het verkeerd had kunnen uitleggen. Terwijl ik nu begreep dat ze hetzelfde voor mij voelde als ik voor haar. Hoe dom kun je zijn? Ik sloot mijn ogen toen ze haar handen op mijn schouders legde en me nog eens kuste, net zo voorzichtig en aarzelend als de eerste keer. Een rilling ging door me heen en ik genoot van haar tederheid, hoewel ik nog bezig was de betekenis van haar woorden te verwerken. Opeens was de hele wereld anders. "Ik ben lesbisch," fluisterde ik tegen haar.

"Dat weet ik wel," zei Eva. "Je probeerde het voor me te verbergen, maar dat lukt echt niet. Ik merkte het aan alles." Ze glimlachte. "Vanaf het eerste moment dat ik je zag was ik verliefd op je. Maar voor mij was dat een heel nieuw gevoel. Ik moest eraan wennen. Daar heb ik een paar maanden voor nodig gehad. Maar nu ben ik er klaar voor."

Toch moest er nog iets anders worden uitgesproken, dus deed ik dat. "We zijn hartsvriendinnen," zei ik tegen haar. "Liefde kan van alles zijn, maar... ik ben lesbisch, Eva, dus ik ben geil op je. Ik wil je kont en je tieten. Is dat ook jouw gevoel?" Dit zou nog altijd het einde kunnen zijn van de romantiek.

"Natuurlijk," lachte Eva. "Ik ben niet achterlijk. Maar het is goed dat je het zegt. Want ik wil ook iets van jou." Ze keek nadrukkelijk naar het kruis van mijn strakke jeans en liet langzaam het puntje van haar tong langs haar lippen glijden.



Nu was er geen houden meer aan. Het volgende ogenblik lag ik bovenop haar, op de bank. Ze greep mijn gezicht tussen haar handen en ik voelde haar tong in mijn gulzige mond. En andersom. Het leek alsof we elkaar niet diep genoeg konden zoenen. Zij zocht mijn keel, en ik de hare. We wilden steeds meer, zuigend en zoenend. Tegelijkertijd was ik me hevig bewust van haar lichaam en wreef mijn borsten tegen de hare. Alle besef van tijd leek verloren, en van mijn onzekerheid was geen spoor meer over. Eva's handen rukten al aan mijn dunne witte shirt, en ik gleed met mijn handen onder haar blouse. Eindelijk voelde ik haar naakte rug onder mijn vingers. Ik moest me beheersen om niet mijn nagels in haar heerlijke vlees te boren.

Het duurde niet lang voordat onze kleren op de grond lagen. Het was nu Eva die half over me heen lag. Haar handen deden dingen met me waar ik zo lang van gedroomd had. Als ze geen ervaring had in deze tak van liefde, was ze een snelle leerling. Ik voelde haar kortgeschoren schaamhaar al vochtig tegen mijn dijbeen, en haar knie tussen mijn dijen. En al die tijd gingen we door met kussen, omdat er nog zoveel was om te verkennen. Terwijl we zo verstrengeld lagen, naakt tegen elkaar aan, vond Eva het juiste ritme. Haar heupen schokten tegen mijn trillende buik en ik hoorde haar hijgen. Het zweet druppelde tussen mijn borsten toen er een heftige, half onderdrukte kreet door de kamer klonk, gevolgd door een jammerende zucht. Welk van die geluiden van mij was, wist ik niet eens, maar in elk geval had de spanning zich bij ons allebei ontladen. We lagen kreunend klaar te komen, lachend tegen elkaar terwijl we met gretige vingers elkaars kut zochten om het orgasme bij de ander te voelen. Seks maakt blij en vrolijk. Bovendien fluisterde ze de smerigste dingen tegen me, geil en grappig tegelijk.

We lagen in elkaars armen om een beetje op adem te komen. Ik voelde nu pas dat ik op de afstandsbediening van de televisie lag, die in mijn onderrug prikte, maar ik had geen zin om me te bewegen. Ik lag veel te lekker. We plakten aan elkaar van het zweet, en steeds als Eva wat verschoof voelde ik haar natte, gladde buik over de mijne glijden. Ik draaide mijn schouders wat opzij, zodat haar harde tepels tegen mijn borsten priemden. Haar haar lag koesterend tegen mijn wang. Eindelijk kwam ze weer omhoog, steunde op een elleboog en keek me aan. "Hé, kuttenlikster," zei ze. "Zou je niet eens je werk doen?" En ik gehoorzaamde, maar al te graag.

De opwinding was er nog, want al twee of drie minuten later, toen ik met mijn gezicht diep tussen haar dijen lag, klemde ze haar benen om mijn hoofd en voelde ik haar verkrampen. "Kut!" hijgde ze bij haar hoogtepunt. "O, kut!" Ja, daar ging het om.

Maar er waren ook rustige momenten. Tegen het einde van de avond zaten we zelfs een half uurtje tv te kijken, naast elkaar op de bank, allebei spiernaakt. Het was prettig om bloot tegen haar aan te zitten, met onze kleren verspreid door de kamer. Ik keek naar haar, om alles te zien. En zo nu en dan boog ik me naar haar toe om haar tepels te zuigen. Maar ze wist dat ik haar kont wilde, en tenslotte rekte ze zich uit, gleed van de bank en liet zich op handen en knieën op het dikke kleed zakken, met haar billen omhoog. Ik kwam achter haar, streelde haar blote rug, wreef mijn spleet tegen haar kont en begon haar te berijden. Terwijl ik bezig was, bracht Eva haar hand naar achteren en masturbeerde zichzelf in hetzelfde tempo als mijn bewegingen. Ik spuugde haar in haar nek toen ik klaarkwam en likte mijn eigen speeksel weg.

Ze bleef slapen, die nacht. De volgende morgen, het was pas zes uur, half zeven, kwam ik voorzichtig uit bed toen de zon door de gordijnen viel. Het warme licht streek over Eva's gezicht, met haar blonde haar op mijn hoofdkussen, vlak naast de holte die mijn eigen hoofd had achtergelaten. Twee vrouwen, verliefd. Maar ik had ook twijfels. Eva had iets ontdekt, een eerste stap gezet. En ik wist heel zeker dat ze op verkenning zou gaan. Haar lichaam zou eisen stellen waaraan ik misschien niet altijd zou kunnen voldoen. En haar hart, dat nu een nieuwe horizon van mogelijkheden kende, zou haar de spannendste weg wijzen.

Mijn tederheid voor haar was alles omvattend, toen ik haar met opgetrokken knieën in mijn bed zag liggen. Vanaf het raam had ik een adembenemend uitzicht op haar gewelfde heupen en de ronding van haar billen. En als vanzelf speelde die vraag door mijn hoofd. Hoe lang nog? Hoe lang zou ik haar in mijn bed aantreffen?

Die eeuwige onzekerheid.