Als ik uit mijn werk kom en de voordeur opendoe, ligt er tussen de andere post op de mat een bubbeltjesenvelop. Ik verwacht geen pakje maar het gebeurt hier wel vaker dat post verkeerd wordt bezorgd. Als ik de envelop oppak, zie ik dat hij toch echt aan mij geadresseerd is. Het pakketje is licht, de inhoud ervan voelt zacht aan. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en al staand in de hal scheur ik de envelop open en tast er met een hand in. Mijn vingertoppen stuiten op iets glads en trekken een zwart stukje stof naar buiten. Ik ben met stomheid geslagen; het is een slipje.

Ik houd het omhoog en bekijk het eens goed. Aan de voorkant zitten kruislings twee bandjes, afgezet met platte metalen studs. Verder niets, geen briefje, geen kaartje, geen andere indicatie van de afzender. Het is mijn maat, dat wel, en gelukkig ongedragen; het label hangt er nog aan. Het prijsje is met een stift zwart gemaakt maar ook zonder prijsje kan ik zien dat het niet goedkoop is geweest.

Ik kan werkelijk niet bedenken wie dit gestuurd zou kunnen hebben. Mooi is het wel; ik zou het zo zelf uitgezocht kunnen hebben al geef ik nooit veel uit aan lingerie. Maar wat moet ik ermee? Ik ga het toch niet dragen? Het is ook een beetje misplaatst om het tussen mijn andere ondergoed in de la op te bergen. Ik stop het dus maar terug in de envelop en leg die op de stapel "nog te verwerken post".

Als ik de volgende dag na werktijd eenzelfde soort envelop op de mat vind, ben ik al minder verbaasd. Ik haal een bijpassende bh uit het pakje, ook al in mijn maat. Praktisch gezien had de afzender het net zo goed in één zending kunnen versturen, maar dit is blijkbaar een spelletje, al weet ik nog niet wat er van me verwacht wordt. Ik kijk nog eens in de envelop. Is er dan geen enkele aanwijzing van wie me dit gestuurd heeft? In gedachten ga ik nog eens alle mensen langs die me dit geintje geflikt kunnen hebben. Eén van mijn vriendinnen? Onwaarschijnlijk. Als die al iets zouden sturen bij wijze van practical joke zou het eerder iets ordinairs zijn, een tijgerstring van de markt ofzo. Niet iets stijlvols en duurs zoals dit. Wie dan? Mijn collega's weten niet veel van mijn privéleven, aanbidsters heb ik bij mijn weten al lange tijd niet meer gehad. Frustrerend, dit.

Ik spreid het slipje en de bh uit op de eettafel en laat mijn handen over de stof gaan. Vreemd genoeg raak ik geprikkeld door het idee dat ik het werkelijk zou dragen. Ik zet het idee meteen weer van me af. Dat kan toch niet? Voor hetzelfde geld is het één of andere pervert die het me heeft gestuurd. De tweede envelop leg ik netjes bovenop de eerste en ik ga eten koken.

De derde dag ligt er geen bubbeltjesenvelop. Tot mijn eigen verbazing ben ik een beetje teleurgesteld; zo'n grapje schept blijkbaar onbewust toch verwachtingen. Maar als ik de rest van de post doorneem, kom ik een normale envelop tegen met hetzelfde handschrift. Ik scheur hem ongeduldig open. Het is een kaartje:

"Ik mag hopen dat je het setje mooi vindt; het was niet goedkoop. Ik verwacht nu natuurlijk wel dat je het draagt, en wel morgen. Als je me gehoorzaamt, krijg je misschien meer."

Ja da-haag, denk ik, nu wordt-ie mooi. Het kan wel van mijn smoezelige buurman zijn of van die rare collega tegenover me. Resoluut pak ik de twee kledingstukken en prop ze in de onderste la van mijn kledingkast, tussen de reserveonderbroeken, kluskleren en poetslappen.

Als ik de volgende ochtend uit de douche stap, lokt het setje toch. Waarom zou ik het eigenlijk niet dragen? Het is verdomme een hartstikke duur setje en als ik het in een winkel zou zien, zou ik balen dat ik het niet kon betalen. Nu ligt het zomaar ineens gratis op de mat en dan zou ik het onderin een la stoppen? Alsof degene die het kaartje heeft geschreven ooit zou kunnen controleren of ik het draag. Ik trek het aan bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er zowaar sexy uit.

Ik voel me de hele dag licht opgewonden, alsof ik een beetje ongehoorzaam ben. En dat niet alleen, ik ben ook ineens ook zelfverzekerder, kan ineens iedereen aan. Ik vertel twee collega's flink de waarheid, flirt met een leuke vrouw in de bus en koop 's avonds in de stad een paar schandalig dure laarzen. Wanneer ik in jubelstemming thuiskom, struikel ik bijna over een nieuwe bubbeltjesenvelop. Het is een flinke deze keer en ik ga er eens goed voor zitten. Het valt me op dat er geen postzegel op zit zoals op de vorige pakketjes; iemand moet het door de bus hebben gegooid. Behoedzaam maak ik de envelop open om de inhoud niet te beschadigen en houd hem ondersteboven. Het eerste wat op de tafel valt, is een kaartje:

"Wat zag je er lekker uit vandaag, het leek wel alsof je een beetje straalde. Ik kon mijn ogen niet van je af houden. What a Difference a Day Makes! Het werd wel tijd hè, dat je de vrouw in jezelf terug zou vinden. Trek je morgen dit setje voor me aan?"

De tekst op het kaartje zorgt voor nerveuze kriebels in mijn buik. Hoe weet de schrijver dat ik het setje daadwerkelijk gedragen heb? Nieuwsgierig schud ik de envelop. Het is een zwartkanten setje deze keer. Ik laat het door mijn handen gaan, het ziet er zo op het eerste gezicht erg sexy uit. Ik moet me bedwingen het niet meteen aan te trekken maar daarmee wacht ik netjes tot de volgende ochtend.

De volgende dag bekijk ik de wereld ineens met heel andere ogen. In iedereen die ik tegenkom, zie ik ineens een potentiële pakjesstuurder: mensen op straat, collega's, buren, vrienden. Zou het een man of een vrouw zijn? Hoewel ik natuurlijk op een vrouw hoop, maakt het voor het effect tot nu toe niet uit. I feel on top of the world.

Op mijn werk is mijn euforie ineens weg. Ik kijk mistroostig rond in het bedompte, stoffige kantoor. De tekst op het kaartje heeft me aan het denken gezet. De vrouw in mezelf terugvinden, ja, dat is eigenlijk wel erg hard nodig. Mijn dagelijkse leven wordt beheerst door levenloze regels programmeertaal en ingeslapen computernerds. Van alle seks ontdaan, ja, op de platvloerse grappen na die tijdens de lunch gemaakt worden. Ik zit hier gewoon te verpieteren. Hoe lang heb ik al geen seks gehad? Minstens een jaar. En ik mis het niet eens, dat is het erge.



Ik herinner me ineens een interne vacature die ik gisteren per mail kreeg. Ik open en lees het mailtje; projectmanager bij PR en Marketing, dat klinkt interessant. Al ken ik niemand van die afdeling, het kan in ieder geval niet saaier zijn dan hier, bij ICT. Oh mensen, wat zou ik graag weg willen. Ik heb hier al veel te lang mijn tijd zitten verdoen. Nu ik toch al in een daadkrachtige bui ben, besluit ik maar meteen een mailtje te sturen naar P&O. Een kwartiertje later heb ik al antwoord van ene Kyra. Of ik maandag even met haar wil zitten om de vacature door te spreken. Niet te geloven! Al maanden wil ik weg hier en nu wordt deze kans me ineens zo ongeveer in de schoot geworpen.

Na werktijd zit ik thuis (geen post, jammer) en zoek wanhopig naar iets om te doen. Ik kan mijn aandacht niet bij de televisie houden, noch bij mijn boek, noch bij mijn computer. In een poging om mijn onrust te temmen begin ik maar aan mijn administratie, het meest droge en seksloze klusje dat er is. Maar ik schuif heen en weer op mijn stoel, hormonen razen door mijn lijf. Ik voel me als een gekooid dier, ik moet eruit, weg, de stad in.

Wie zal ik bellen? Nu ik erbij nadenk, gaat niemand in mijn omgeving meer vaak uit. Ik sms mijn ex. Druk, druk, druk, smst ze terug. Dan maar alleen. Alleen? Dat is helemaal niets voor mij. Aan de andere kant, ik doe de laatste dagen wel meer dingen die out of character zijn, dus waarom niet?

Ik trek mijn nieuwe laarzen aan, een rokje en een blouse, bovenste twee knopen los zodat iemand die dichtbij staat, net een randje kant kan zien. Ik neem de bus naar de stad. De buschauffeur zegt met een plat Utrechts accent: "Zo wijffie, ga je op mannenjacht?" Ik kijk hem uitdagend aan. "Nee, op vrouwenjacht, is dat ook goed?" Ik schrik van mijn eigen brutaliteit; de chauffeur heeft geen weerwoord. De vrouw voor me kijkt om en steekt grinnikend haar duim op. Mijn hart slaat over, het is dezelfde vrouw met wie ik zo opzichtig heb geflirt de vorige dag. Ik wacht tot ze is gaan zitten en kies strategisch mijn plaats zo uit, dat ik haar aan kan kijken. Ik kijk naar haar, dan weg, dan weer terug. Een spel dat ik vóór gisteren lang niet meer heb gespeeld, ze speelt het gretig mee. Ze stapt een halte eerder uit dan ik. In het voorbijgaan duwt ze me haar kaartje in mijn handen. Die kan ik in mijn zak steken, letterlijk en figuurlijk!

In de stad aangekomen loop ik doelloos rond. Wat zijn tegenwoordig de plaatsen waar je moet zijn? Ik weet het niet meer. Maar alleen al het lopen door de koele nachtlucht doet me goed. Er is veel volk op straat; het is vrijdagavond. Ik weet niet wat het is, overal zie ik mooie vrouwen. Donkere exotische meisjes, blonde blauwogige godinnen, ranke elegante dames, voluptueuze vrouwen. Ze lijken me allemaal even zwoel aan te kijken. Het is bijna onwerkelijk, als een scene uit een film. Ik wil ze allemaal! Als vanzelf begin ik anders te lopen, langzamer, vrouwelijker, wiegend met mijn heupen.

Ik stap binnen bij een tent die er niet al te studentikoos uitziet en waar een regenboogvlag uithangt. Snel scan ik het publiek: mijn leeftijd en iets jonger, vrouwen en mannen door elkaar. Ik baan me een weg door warme lichamen bestel een whiskey cola aan de bar. Ik zoek een plekje uit waar ik de pratende en dansende meute kan overzien. Jeetje, dit is echt niks voor mij, alleen in een kroeg, en toch voel ik me compleet op mijn gemak. Ik straal blijkbaar uit dat ik op jacht ben want ik heb vrijwel meteen oogcontact met een vrouw. Is ze alleen? Nee, ze is met een jongen. Dat kan twee dingen betekenen; ik gok op de gunstigste. Ik zie haar kijken naar mijn openstaande bloesje en huiver. Ze is nog jong, maar wat een krachtige uitstraling; iemand die weet wat ze wil en hoe ze het kan krijgen. Kort haar, donkere ogen. Ineens verander ik van jager in prooi. Deze rol ligt me beter. Ik kijk vluchtig haar kant op en glijd met mijn vinger over de rand van mijn glas. Ik voel hoe ze me bekijkt, hoe haar blik intenser wordt en donkerder. Zo werkt het, nu herinner ik het me weer. Maar kan ik dit nog wel aan? Ik wil ineens vluchten.

Zenuwachtig neem ik een flinke slok, ik voel hoe de alcohol meteen opgenomen wordt in mijn bloed. Ik durf terug te kijken en houd haar blik een paar seconden vast. Ik verzamel al mijn moed en lik langs mijn lippen. Ze loopt op me af en legt haar handen om mijn middel. Haar parfum is zwoel en bedwelmend. Ze begint met me te dansen, nou ja, dansen, ze beweegt haar heupen ritmisch tegen me aan. Het bloed stijgt naar mijn hoofd. Ik trek haar dichter tegen me aan en volg haar beweging, alsof er niemand om ons heen staat. Ze ademt warm in mijn nek, haar handen rusten inmiddels op mijn billen. Het is te lang geleden dat ik iemand tegen me aan heb gevoeld maar mijn lijf weet nog precies hoe het moet reageren. Ik fluister in haar oor: "Ga je met me mee naar huis?"



De taxirit duurt me veel te lang; we zwijgen terwijl de taxichauffeur meezingt met de Turkse evenknie van Marco Borsato. Haar hand rust op mijn bovenbeen en gaat centimeter voor centimeter omhoog onder mijn rokje. Ik houd angstvallig de chauffeur in de gaten, gelukkig heeft hij geen aandacht voor ons. Hij heeft de vaart er flink in, binnen vijf minuten zijn we bij mijn huis.

Ik maak de deur open en we struikelen naar binnen. Het bed halen we niet eens, ze duwt me tegen de muur, stroopt mijn rokje omhoog, scheurt mijn panty kapot en glijdt in mijn slipje. Ik kreun terwijl ze me in mijn nek bijt en haar vingers me penetreren. Zo lang geleden... zo lekker... ik kreun en laat alle remmingen los. Ze stoot binnenin me. Trekt mijn blouse open, de knoopjes vallen op de grond, rukt de cup van de kanten bh omhoog en hapt naar mijn borsten. "Meer.." kreun ik, "Alsjeblieft." Binnenin me kromt ze haar vingers, ik voel hoe ik nog natter word, het geil loopt langs haar vingers omlaag. Ik ben er zo dichtbij nu. "Kom maar," kreunt ze, "Kom maar". "Ik ben er bijna," hijg ik en ze versnelt. Ik verslap en laat me vallen, ze komt half over me heen liggen en neukt me diep en intens. Dit is te veel, ik doe mijn arm voor mijn ogen en laat mijn hoofd opzij vallen. Wanhopig kreunend laat ik me door haar nemen en kom dan genadeloos en grommend klaar.

Het hele weekend geniet ik na van Lisa (want zo heet ze, vertelt ze me de volgende ochtend). Niet alleen geestelijk word ik steeds aan onze wilde nacht herinnerd; mijn lichaam is bont en blauw. Het voelt goed om me op deze manier bewust te zijn van mijn lijf; af en toe beweeg ik me, alleen om mijn pijnlijke spieren te voelen.

Maandagochtend, vlak voor ik naar mijn werk ga, staat er ineens een koerier aan de deur met een pakje. Dit wordt toch echt te gek, gaat mijn mysterieuze schrijver me nu ook al aangetekende post sturen? Ik maak het pakketje open. Weer zwart. Gelukkig, want iets anders draag ik niet. De bh is stijlvol, voorgevormd met twee extra bandjes boven de cups. Het slipje is van gladde stof en op sommige stukken doorschijnend. Er zit weer een kaartje bij.

"Draag dit vandaag en laat mij het uittrekken."

Slik. Van nul naar opgewonden in drie seconden.

Natuurlijk heb ik dit weekend nagedacht over wie het is. Ik heb in mijn handen gestaan met het kaartje van de vrouw in de bus. Ik wilde het aan Lisa vragen voor ze weg ging. Ik heb op het punt gestaan om mijn ex te bellen. Maar ik weet niet of ik het wil weten; misschien moet het zich vanzelf openbaren. En dus besluit ik het derde setje aan te trekken naar mijn werk. Ik wil dit spel uitspelen.

Zelfs op mijn werk ben ik nog zo in de wolken dat ik me het eerste half uur nergens op kan concentreren. Ik zit wezenloos naar mijn beeldscherm te staren als de telefoon gaat. "Goeiemorgen, met Kyra van P&O." Shit, ja, dat gesprek over de vacature, ik was het glad vergeten. Lekkere binnenkomer. Geheel onvoorbereid begeef ik me naar haar kantoor.

Als ik Kyra's kantoor binnenstap, herken ik haar. Ik kom haar wel eens tegen bij de koffie-automaat of in de lift maar tot vandaag had ik geen idee wie ze was. Ik geef haar een hand en we gaan zitten, ieder aan een kant van haar bureau. Ze heeft mijn personeelsdossier opengeslagen voor zich liggen. Het valt me ineens op hoe aantrekkelijk ze is, hoe mooi haar lichaam, hoe sensueel haar mond. Ik moet moeite doen om mijn aandacht erbij te houden.

"Leuk dat je had gemaild, ik wou je net die dag zelf mailen om je te benaderen. Je bent wel toe aan iets anders hè?"

Ik kijk haar verrast aan.

"Hoe weet je dat?"

"Ik zag je zitten op ICT, dag in, dag uit tussen de programmeurs. Lijkt me niks voor jou."

Er valt een korte stilte, terwijl ze door mijn dossier bladert. Dan gaat ze verder.

"Ik vond het zo'n verspilling. Zo zonde. Jij moet uitgedaagd en geprikkeld worden."

Woorden met een dubbele bodem, ze spreekt ze met nadruk uit.

"Maar soms hebben mensen nét dat zetje nodig." Terwijl ze dat zegt kijkt ze me aan met een blik vol betekenis. Ik krijg het ineens warm.

"Warm hier, vind je niet?", zegt ze en trekt haar jasje uit. Mijn aandacht dwaalt af naar haar decolleté. Mijn mond wordt droog. Het is alsof een beslagen spiegel langzaam helder wordt. Een haarscherp beeld doemt op voor mijn ogen. Boven haar topje zie ik nét een randje van haar bh. Het is dezelfde als de eerste die ik via de post kreeg. Die zij me stuurde.

"Jij?" weet ik nog maar net uit te brengen. Ze knikt langzaam. Ik wil van alles vragen maar ze begint al te praten.

"Veel mensen weten niet wat mooie lingerie met een vrouw kan doen. De veranderingen zijn subtiel maar ik zag ze meteen: je houding werd beter, je uitstraling krachtiger. Je bloeide op. Dat werd tijd."

Langzaam begin ik het te begrijpen maar mijn belangrijkste vraag is nog niet beantwoord. Waarom ik?

"Is dit een ehm... gangbare wervingsstrategie?", vraag ik.

"Nee, natuurlijk niet," antwoordt ze, "het ging me om jou. En om wat er onder je lingerie zit."

En met die woorden staat ze op, komt naar me toe, legt me op het bureau en doet wat ze me eerder op de dag beloofd heeft.