De taxi houdt stil bij een poort waarachter een lange oprijlaan ligt. Ik betaal de chauffeur, stap uit en kijk met lichte nervositeit de wegrijdende auto na. Had ik niet beter kunnen blijven zitten en me weer naar huis laten rijden?
Ik kijk naar de gesloten poort en naar de intercom ernaast en vraag me af waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen.

Een paar weken geleden ontmoette ik in een chatbox op internet een dominante man, ik noem hem Mylord. De klik was er meteen, maar er begon een diepere band te ontstaan. Onze gesprekken gingen over de normale dingen van het leven, maar ook over onze seksuele interesses. Die wonderwel met elkaar matchen. Mylord houdt van SM en mooie kleding. Hij begrijpt mijn verlangen naar meer. Maar wat me het meest opwindt is zijn gave om een sfeer te creëren die maakt dat ik me echt in een bepaalde situatie waan. Dat als ik mijn ogen sluit ik bij hem ben.
En toen kwam er die onverwachte vraag: “heb je a.s. zaterdag iets in je agenda staan jane?” Verbaasd vroeg ik waarom hij dat wilde weten, maar hij drong aan op een antwoord. Dat hij kreeg: “nee, nog niets”. Op mijn verdere vragen kreeg ik geen antwoord meer en licht gefrustreerd nam ik die avond afscheid van hem.
De volgende dag lag er een duur uitziende envelop op de deurmat. Nieuwsgierig opende ik hem en las hoe ik uitgenodigd werd voor een etentje komende zaterdag. Kledingvoorschrift: gekostumeerd. Afzender: Bij je bekend!. Een handgeschreven briefje erbij: “je hoeft je niet aan het kledingvoorschrift te houden, maar je bent een uur voor de vermelde tijd aanwezig!”

En nu sta ik hier voor die poort. Mijn kleding heb ik toch zorgvuldig gekozen, een simpel, maar stijlvol zwart jurkje, kousen en zwarte pumps. Hopelijk val ik niet teveel uit de toon bij de andere gasten die ik verwacht aan te treffen.
Met een diepe zucht druk ik op het knopje naast de intercom. Het duurt even voordat een stem me vraagt wie ik ben. Na mijn antwoord wordt de verbinding verbroken en zwaait het hek open. Aarzelend zet ik mijn voeten op het grind en loop een paar passen vooruit. Achter me hoor ik het piepende geluid van het sluitende hek. Ik draai mijn hoofd om en zie de geasfalteerde weg nu achter de poort. Een lichte paniek maakt zich van me meester, ik kan nu niet meer terug. Maar bijna meteen verman ik mezelf, ik vertrouw hem toch, ik wilde dit toch zelf? Vastberadener en ook nieuwsgierig loop ik het pad verder op. Het grind knispert onder mijn pumps en zorgt ervoor dat mijn hakken af en toe net te diep wegzakken. Aan het eind van het pad gekomen kan ik het licht ruisende geluid dat ik al eerder hoorde thuis brengen, een fontein in de vorm van een Franse lelie die in het midden van een grote vijver staat. Het zonlicht geeft de spetterende druppels allerlei kleuren en even blijf ik in bewondering stil staan. Om achter de fontein een groot kasteel te zien als uit een andere eeuw. Een groot vierkant gebouw met twee afbuigende trappen die naar een grote dubbele voordeur leiden. Op de hoeken heuse torentjes met puntige dakjes en kleine raampjes. De muren zijn begroeid met klimop met daar tussen door allerlei struiken met witte en paarse bloemen. Ik waan me in een andere wereld.
Betoverd door de aanblik loop ik naar de rechtertrap en moet mijn strakke jurkje wat omhoog trekken om de hoge treden op te kunnen.
Ik zie niet dat jij vanachter een raam mij kijkt.
Ik zoek nog naar een bel of een klopper, als de deur plotseling opengaat. Een man in een keurig pak heet me welkom en nodigt me binnen. Hij verzoekt me om hem te volgen en brengt me via allerlei gangen en trappen naar een kamer. Daar vertelt hij me dat ik in de kast mijn kleding kan vinden en dat hij over een kwartiertje terug komt.




Eenmaal alleen open ik nieuwsgierig de kastdeur en zie tot mijn verrukking een jurk zoals die minstens twee eeuwen geleden werden gedragen. Een strak rood lijfje met satijnen veters aan de voorzijde met daaronder een zelfde kleur hoepelrok die uit verschillende lagen bestaat. De onderste laag is van hetzelfde rode satijn als de veters, daaroverheen maar iets korter een rode laag hetzelfde als het lijfje en daar weer overheen en ook weer wat korter rood kant. De lagen stof zijn op verschillende plaatsen omhoog getrokken, zodat het een waaiereffect geeft. Onder de jurk staat een grote witte ronde doos, die ik met enige moeite door het gewicht op het bed achter me neerzet. Nadat ik het rode lint om de doos heb losgemaakt, de deksel heb verwijderd zie ik bijbehorende accessoires. Een voor één spreid ik ze uit op het bed. Rode lakleren pumps met onwaarschijnlijk hoge hakken, dunne zelfophoudende kousen, een zwart leren korset waarvan ik me afvraag hoe ik dat ooit zelf aankrijg, rode, lange, satijnen handschoenen, een witte hoge pruik en als laatste een rood oogmasker met een stokje aan de rechterkant om vast te houden.
Even laat ik alles op me inwerken, om me daarna te gaan kleden. Het korset blijkt geen kruisje te hebben en moet via de veters aan de achterkant gesloten worden. Het lukt me een heel eind, maar ik kan met geen mogelijkheid met mijn handen bij de laatste gaatjes. Ik besluit dan maar om verder te gaan met de overige spullen. De kousen trek ik voorzichtig over mijn benen. De pruik zet ik voor de aan de muur bevestigde grote spiegel over mijn zorgvuldige gekapte haren, het duurt even voordat hij naar mijn zin zit. Dan glijden mijn voeten in de pumps en sta ik even te wankelen voordat ik mijn evenwicht heb gevonden. De handschoenen glijden moeiteloos over mijn ellebogen en net als ik me sta af te vragen hoe het verder moet met dat korset komt zonder kloppen de keurig geklede heer weer binnen.
Ik schrik van zijn plotselinge entree en bedenk hoe ik eruit zie. Hoe hij me ziet staan! Maar hij geeft geen enkele reactie en vraagt of ik hulp nodig heb. Ik laat hem blozend het korset dicht rijgen, wat zo strak gebeurd dat ik het er een beetje benauwd van krijg, en daarna helpt hij me in de jurk. Ondanks zijn neutrale houding voel ik bij elke aanraking van zijn handen een licht schokje van opwinding door me heen gaan. Zou hij dat merken? Ik hoop maar van niet.
Als ik helemaal gekleed ben en mezelf in de grote spiegel zie, kan ik een kreetje van verrukking niet onderdrukken. Ik zie er prachtig uit! Achter me zie ik een glimlach op het gezicht van de keurige heer, die me verzoekt te gaan zitten op een krukje naast het bed. Als ik probeer op mijn rok te gaan zitten, wordt me glimlachend verteld dat ik de rok beter eroverheen kan tillen. Licht blozend neem ik plaats, de rok valt aan alle kanten om me heen. Tot mijn grote verwondering haalt de man een koffertje uit de kast, waarin een grote verscheidenheid aan make-up zit. Hij begint me op te maken! Een man! Een beetje angstig vraag ik me af hoe ik zo meteen eruit zal zien, maar als ik het eindresultaat in de spiegel mag bewonderen is het plaatje van een middeleeuwse dame perfect, compleet met een zwarte pukkel net boven mijn rechtermondhoek.

Er wordt niet gewacht op een antwoord, als ik verzocht word hem te volgen. Met veel moeite vanwege de ongebruikelijke kleding en veel te hoge hakken en zenuwachtig waar ik heen wordt gebracht loop ik achter de man aan. Weer al die gangen en trappen! Omdat ik me zo concentreer om rechtop te blijven, bots ik pardoes tegen hem aan als hij plotseling stil blijft staan voor een gesloten deur. Gegeneerd doe ik een stap achteruit. Op zijn klopje volgt enkel een: “ja”. Na het openen van de deur doet hij een stapje opzij en gunt mij zo een blik in de kamer erachter.
Ik zie als eerste mijn eigen verschijning weerkaatst in een spiegel met vergulde randen boven een brandende open haard. Met een glimlach kijk ik mezelf aan en bedenk hoe mooi ik eruit zie. Om meteen daarna te schrikken van een stem:
“Waar wacht je op? Kom binnen.”
Meteen overvalt me weer het gevoel van nervositeit, is dit zijn stem? Ga ik hem nu ontmoeten?
Langzaam stap ik over de drempel en doe een paar passen vooruit. Aarzelend blijf ik dan stil staan, niet wetend wat er van me verwacht wordt. Vanuit mijn ooghoeken zie ik rechts van me een stoel met de hoge rugleuning naar me toegekeerd. Waaruit nu de stem weer klinkt:
“Kom eens dichterbij, ik wil je zien.”
Met een mengeling van angst en opwinding balanceer ik op mijn hoge hakken naar de stoel en sta dan voor Mylord. Ik herken hem van de foto’s die hij gestuurd heeft. Mijn ogen ontmoeten de zijne, een golf van warmte spoelt door me heen. Zijn ogen vertellen me dat ik me niet vergist heb, dat hij echt en puur is. Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap.
“Dag, mijn lady jane…..”
Even denk ik na over hoe ik hem moet begroeten, maar bijna moeiteloos rolt over mijn lippen:
“Dag, Meester”.
Een glimlach verschijnt op zijn gezicht.
“Heel goed! Je weet hoe het hoort!”
Zijn ogen glijden langzaam over mijn gezicht, houden even mijn ogen vast, om dan verder omlaag te gaan. Ik voel me bekeken en ben blij dat ik zoveel lagen kleding aan heb.
“Draai eens langzaam een rondje.”
Een beetje wiebelend voldoe ik aan zijn verzoek. Als ik mijn rondje voltooid heb, zie ik een grijns op zijn gezicht.
“Moeite met je hoge hakken? Maar ik ben zeer tevreden met je verschijning.”
Trots voel ik me, omdat ik hem niet teleurstel. Ik wil zo graag dat ik hem beval.
Hij staat op en komt naar me toe. Vlak voor me blijft hij stilstaan en kijkt diep in mijn ogen. Ik voel mijn benen week worden. Zonder zijn ogen te verplaatsen streelt zijn hand mijn gezicht. Over mijn wangen, mijn lippen. Licht hijgend open ik mijn mond een beetje.
Zonder iets te zeggen laat zijn hand me los en hoor ik hem achter me komen staan. Zijn warme adem streelt mijn nek en zijn stem fluistert in mijn oor:
“Buig je hoofd eens wat voorover…”
Ik voel hoe er iets om mijn hals wordt gedaan, het voelt soepel. Zijn handen strelen mijn gebogen nek en ik ril van genot. Weer een fluistering in mijn oor:
“Dit is je collar, je bent van mij……” Ik voel langs mijn hals fluweel voel ik en oh een klein rondje aan de voorzijde….
Deze woorden geven me zo’n overweldigend gevoel dat ik over mijn hele lichaam begin te trillen. Zijn handen blijven me strelen, totdat het beven stopt.




Dan neemt hij weer plaats in zijn stoel en zegt me op de stoel tegenover hem te gaan zitten. Onderzoekend bekijk ik de stoel om uit te vissen hoe ik daarop moet gaan zitten met mijn hoepel. Ik besluit maar gewoon neer te ploffen, maar veer gelijk weer omhoog als mijn ogen alleen nog maar de rode stof van mijn jurk zien. De hele rok komt omhoog en ik zit met mijn benen bloot!
Grijzend komt uit zijn mond:
“Als je nou de achterkant van je rok iets omhoog tilt en langzaam gaat zitten, dan gaat het beter.”
Inderdaad, nu zit ik redelijk normaal in de stoel. Blozend kijk ik Mylord aan, wat een afgang… Hij verkiest mijn gene te negeren, maar ik zie een fonkeling in zijn ogen.
“Je tong verloren?”
Ik realiseer me dat ik na mijn begroeting geen woord meer heb uitgebracht en stamel:
“Eh, nee, maar…..” het zweet breekt me uit
“…ik wist niet wat de bedoeling was.”
Weer die fonkeling in zijn ogen! Zit hij me nu uit te lachen?
“Ik zal je vertellen wat de bedoeling is.”
Zijn stem klinkt harder nu.
“Vanavond heb ik een dinertje georganiseerd en jij bent mijn tafeldame. Zoals je wel begrepen zult hebben is iedereen gekostumeerd.”
Ineens zie ik zijn kleding, waarom is me dat niet eerder opgevallen? Hij draagt een driekwart wat bollende broek met daaronder laarzen. Als bovenkleding heeft hij een wijde bloes aan met daaroverheen een over zijn heupen vallend jasje. Alles in het zwart.
“Je wijkt niet van mijn zijde en gedraagt je als een dame. Alleen weet ik dat je dat niet bent!”
Weer die fonkeling.
“Want onder die keurige jurk draag je een hoerig korset, zodat je je constant bewust bent van wat je bent. Een dame…. mijn lady jane!”
Een geilscheut schiet door me heen.
“Begrepen?”
Glimlachend zeg ik:
“Ja…”
“Wat ja?” Zijn stem klinkt koud.
Ik bedenk dat hij natuurlijk bij zijn titel aangesproken wil worden en verbeter mezelf:
“Ja Meester…Mylord”.
Hij staat op en loopt naar de open haard.
“Meester is voldoende. Help me nu even met mijn pruik.”
Toen ik mezelf zojuist stond te bewonderen is me helemaal ontgaan dat onder de spiegel een witte pruik ligt. Zonder al te veel te wiebelen loop ik naar de open haard, pak de pruik en aarzel even wat de voor- of achterkant is. Ik kijk hem vragend aan, maar hij onderneemt geen enkele poging om me te helpen. Ik draai het ding wat rond in mijn handen en zie dan dat er een soort van staartje aanzit. Ik besluit dat dit de achterkant moet zijn en plaats de pruik op het hoofd van Hem. Mylord, bedenk ik met een trots gevoel. Nadat de pruik op zijn hoofd zit, moet ik de neiging onderdrukken om mijn handen even door zijn nek te laten gaan. Ik ben bang dat het niet op prijs gesteld zal worden. Er ontsnapt me een diepe zucht.
In de spiegel zie ik dat hij naar me staat te kijken en ik sla mijn ogen neer. Plotseling overvalt me weer een gevoel van lichte angst. Wat gaat er gebeuren? En wil ik dat wel? We hebben geen afspraken gemaakt over wat ik wel en niet wil, waar mijn grenzen liggen. In onze chat-gesprekken hebben we gesproken over onze voor- en afkeuren, maar voor mijn gevoel is dat niet voldoende. Moet ik daar nu over beginnen? Mag ik daar nu over beginnen? Aarzelend zeg ik:
“Meester, mag….”
Maar hij onderbreekt me met een kort:
“Volg me!”
En hij loopt naar de deur om die voor me open te houden. Hij negeert mijn opmerking volledig! Licht verontwaardigd doe ik wat hij zegt en volg hem door de deur naar een ruimte aan de andere kant van de hal..

Het volgende half uur breng ik staand naast hem door, terwijl hij zijn gasten begroet en me aan hen voorstelt als “mijn tafeldame”. Zijn tafeldame! Ik heb een naam hoor! Maar niemand die daar ook maar naar vraagt. Kennelijk is het niet vreemd dat ik zo voorgesteld wordt. Niemand neemt ook de moeite om het woord tot me te richten, ik voel me genegeerd.
Maar ik heb nu wel mooi de gelegenheid om de gasten op mijn gemak op te nemen. De dames allemaal in mooie jurken, de meeste met eenzelfde hoepelrok als ik draag. Ik vraag me geamuseerd af wat zij daaronder dragen. De heren verschillend gekleed, maar allemaal met een jasje tot op de heupen. Eén man valt me op, hij draagt ongeveer dezelfde kleding als Mijn Meester, inclusief de laarzen en pruik. Maar hij haalt het niet bij Hem.

Mylord, ik betrap mezelf erop dat ik hem zonder dat hij daarom gevraagd heeft zo ben gaan noemen in mijn gedachten. Ik glimlach, het voelt zo goed, zo veilig.
Uiteindelijk schijnt het gezelschap compleet te zijn en komt als uit het niets de keurig geklede heer tevoorschijn om aan te kondigen dat het diner opgediend kan worden. Mijn Meester neemt me bij mijn arm en leidt me zonder iets te zeggen naar een naastgelegen ruimte. Mijn verontwaardiging neemt weer toe. Hij kan toch wel iets tegen me zeggen? Iets waaruit blijkt dat ik het goed doe, of niet. Of gewoon iets om me gerust te stellen. Toch waag ik het maar niet om uit mezelf iets tegen hem te zeggen.
Nadat ik zowat door Hem op een stoel ben neer geduwd, gaat hij zelf links van me aan het hoofd van de tafel zitten. De gasten volgen zijn voorbeeld en iedereen zit geanimeerd met elkaar te keuvelen. Met stijgende nervositeit kijk ik naar de gedekte tafel voor me. Al die glazen, al dat bestek! Hoe moet ik nu weten waar dat allemaal voor dient? Wanneer ik wat moet gebruiken? Een beetje angstig kijk ik om me heen en kijk plots recht in het gezicht van de man met de bijna identieke kleding als Mylord. Hij zit rechts naast me. Hij geeft me een knipoog en laat even zijn tong langs zijn tanden glijden.
Verschrikt kijk ik hem aan en meteen daarna naar Mijn Meester. Die overduidelijk heeft gezien wat er gebeurde, maar totaal geen reactie geeft. Waarom niet? Vindt hij het normaal dat een van zijn gasten zo tegen me doet? Ik voel me nu compleet eenzaam. Hier zit ik dan, in een prachtige omgeving naast de man waar ik graag naast wil zitten, maar ik voel me diep ongelukkig. Het liefst zou ik nu opstaan, die stomme jurk uit doen en een taxi bellen. Toch is er iets wat me laat blijven, iets wat me laat besluiten dit maar te ondergaan.
De hele maaltijd blijf ik me ongelukkig voelen en eet nauwelijks iets van de heerlijke dingen die me voorgezet worden. Het probleem van de glazen en het bestek los ik op door eerst te kijken wat anderen doen en dan hun voorbeeld te volgen. Verder kijk ik nauwelijks rond, want iedere keer ontmoet ik de blik van die afschuwelijke man naast me die maar blijft knipogen en grijnzen tegen me. Mylord kijk ik ook niet meer aan, want ik ben bang dat ik onder zijn koele houding en blik in tranen uitbarst.
Eindelijk komt er een einde aan de marteling van het diner en volgt iedereen de keurig geklede heer weer naar de ontvangstruimte waar de koffie geserveerd zal worden. Bijna iedereen dan, want Mylord en de afschuwelijke man naast me blijven zitten. Krijgen wij hier koffie? Maar er komt geen koffie, de deur van de eetkamer wordt gesloten en wij blijven met zijn drieën achter.




Ik kijk Mylord smekend aan. Zeg wat tegen me, denk ik. Neem dit gevoel bij me weg, dit gevoel van vernedering. Maar hij blijft me volkomen negeren en de beide heren voeren een gesprek alsof ik er niet bij ben. Dan heb ik het helemaal gehad met alles en iedereen en met een ruk schuif ik mijn stoel naar achteren. Maar voordat ik kan opstaan, klinkt het:
“Blijf zitten!”
Ik aarzel en kijk Mylord nu recht in zijn ogen en uitdagend aan. Wat denkt hij wel? Woedend ben ik. Maar de koele blik in zijn ogen verandert in een blik die me liefkoost. Een glimlach om zijn mond.
En ik blijf zitten. Mijn woede ebt weg en een warm gevoel stroomt door mijn lichaam. Verward vraag ik me af hoe mijn emoties zo snel kunnen wisselen.
“Zo lady jane, wilde je nu al weg gaan? En de pret moet nog beginnen.” Hij grijnst nu breeduit.
De pret moet nog beginnen? Welke pret? Als de voorgaande uren een voorproefje zijn van zijn idee van pret, dan hoeft het voor mij niet meer. Dit was niet wat ik me voorgesteld had. Wat had ik me eigenlijk wel voorgesteld? In ieder geval dat we samen zouden zijn, dat hij hard voor me zou zijn, maar ook teder. Dat ik me geil zou voelen, maar vooral veilig, geborgen. Nu voel ik me alleen maar verward.
“Nu mag je gaan staan.”
Ik schrik op uit mijn gedachten, kijk Hem aan en sta als vanzelf op. Langzaam.
“Een paar passen achteruit en een keurig rondje draaien.”
Stijf van het zitten en mijn hoge hakken vervloekend stap ik achteruit en draai langzaam rond. Daarmee klaar kijk ik in de ogen van de andere man. Meteen overvalt me een gevoel van walging. Hij zit onderuit gezakt op zijn stoel me van top tot teen op te nemen. Ongegeneerd dwalen zijn blikken over mijn borsten naar beneden. Ik voel dat ik een kleur krijg.
Mylord staat op en komt achter me staan. Ik voel hoe hij de sluiting van mijn jurk opent en raak een beetje in paniek. Hij zal toch niet willen dat ik de jurk uitdoe? Hier? Met die man erbij? Hij weet toch wat ik eronder draag?
Maar zijn handen schuiven over mijn schouders en laten het satijnen bovenlijfje naar beneden zakken. Mijn hart klopt in mijn keel.
“De rest kun je zelf wel hè?”
Hij loopt weer terug naar zijn stoel en laat me daar zo staan. Afwachtend kijkt de andere man me aan. Nee, dit ga ik niet doen, niet met hem erbij! Wanhopig kijk ik Mylord aan. Die niets zegt en alleen wat verder onderuit op zijn stoel zakt. Ik kijk weer naar de man en zie de geile blik in zijn ogen. Ik kan wel huilen. Minutenlang blijf ik stokstijf staan, me wanhopig afvragend wat te doen. Gewoon weg lopen, een taxi bellen en naar huis gaan? Of toch de jurk helemaal uitdoen? Maar dan vangen de ogen van Mylord me, gebieden me te gehoorzamen. En ik …ik gehoorzaam zonder aarzelen zonder angst…kreunnn en alleen om zijn blik…
Ik schuif de jurk helemaal omlaag, zodat hij als een hoopje op de grond valt. Even aarzel ik, voordat ik er helemaal uitstap. Ik vermijd de blik van de man en kijk naar Mylord.
“Kijk eens aan, goed zo! Nog een paar passen achteruit, benen uit elkaar en je handen in je nek.”
Ik voldoe aan zijn bevel.
“Hoofd omhoog! Laat zien dat je trots bent!”
Trots? Ik ben helemaal niet trots! Ik voel me opgelaten omdat ik erbij sta als een…, tja geen idee ….een sletje….…Een onbekend gevoel bekruipt me plotseling. Ik ben zijn zijn lady jane! Vastbesloten recht ik mijn rug, duw mijn borsten vooruit en til mijn hoofd op. Ik voel me trots, bedenk ik blij! Trots dat ik dit doe voor hem, dat ik hem niet teleurstel. Wat kan mij het ook schelen dat er iemand anders bij is! Zijn wens is mijn bevel! Het gaat om hem en mij….
“Vinger jezelf met je rechterhand, je linkerhand blijft in je nek.”
Langzaam zakt mijn rechterhand omlaag langs het koele leer van mijn korset. Tot mijn verbazing blijk ik vochtig te zijn. Mijn vingers glijden als vanzelf door mijn kutje, over mijn klit en ik voel steeds meer vocht naar buiten komen. Genietend speel ik met mezelf en vergeet de hele wereld om me heen. Totdat een stem me weer tot de werkelijkheid terug roept:
“Stop!”
Gefrustreerd laat ik mijn hand zijn spel beëindigen. Vocht loopt aan de binnenkant van mijn dijen omlaag. Met een diepe zucht open ik mijn ogen en realiseer me ineens weer dat ik niet alleen ben. Dat er 2 mannen naar me hebben zitten kijken, naar hoe ik me als een sletje gedroeg. Want dat moet ik wel gedaan hebben. Zo moet het wel eruit gezien hebben. Dat idee maakt me nog geiler…
Mylord komt naar me toe, kust me licht op mijn mond. Ik heb het gevoel alsof ik opstijg, zo heerlijk voelen zijn lippen op de mijne. Maar het moment duurt maar kort, voor ik het weet heeft hij me bij mijn elleboog gepakt en lopen we richting de deur. Die hij met een ferme zwaai opent. De schrik slaat me meteen weer om het hart, ik wil daar niet heen! Daar zit iedereen aan de koffie! Ik ben half naakt! Echter tot mijn verwondering en grote opluchting is de ruimte leeg. Grijnzend kijkt Mylord me aan. Een diepe zucht ontsnapt me, hij wist dat er niemand zou zijn. Hij speelt met me. En ik vind het heerlijk!




We dalen een trap af die verborgen zit achter een deur in de hal. Kaarsen verlichten de treden en het ruikt er een beetje muf. Op mijn tenen daal ik naar beneden, de treden zijn te smal om mijn hele voet op te zetten. Mijn Meester loopt voor me uit en ik heb moeite zijn tempo bij te houden. Licht hijgend van inspanning bereik ik uiteindelijk de laatste trede.
“Wat duurt dat lang!”
Verontwaardigd wil ik uitleggen dat hij niet zulke hoge hakken draagt als ik, maar ik krijg de kans niet.
“Kom hier…”
Hij staat voor een halfronde deur die uit tralies is opgebouwd. Daarachter ook het schijnsel van kaarsen. Mijn ogen dwalen over zijn schouder heen naar achter de deur. Ik zie schaduwen op de muur, het lijkt een kleine ruimte. Met gekraak en gepiep opent hij de deur en loopt naar binnen.
“Volg me!”
Ik trippel achter hem aan de deur door en zie Mylord om een hoek verdwijnen. De ruimte is veel groter dan ik dacht. Maar als ik de hoek omloop, blijf ik met een schok stil staan. Een martelkamer! Tenminste daar lijkt het op. Een soort houten tafel met allerlei touwen en stokken eraan. Een schandpaal! Twee leren krukjes, waarvan er eentje op een bankje lijkt. In de grond en aan de muren zijn overal stalen haken bevestigd. Een groot houten kruis tegen de achterwand. Aan de muur een rek met allerlei zwepen. Ik ril….
“Kom eens bij me….”
Angstig loop ik op hem af, mijn ademhaling is gejaagd. Als ik voor hem sta houden zijn ogen me minutenlang vast en langzaam begin ik weer rustiger adem te halen.
“Niet bang zijn….”
Zijn handen beginnen me te strelen. Door mijn haren, langs mijn wang. Zijn wijsvinger trekt een lijn langs mijn hals naar mijn borsten. Zijn vlakke hand gaat over het leer naar beneden en glijdt in één beweging tussen mijn benen. Ik schok even en kan een kreun niet onderdrukken. Ik voel hoe een aantal vingers in mijn kutje glijden en duw mijn heupen naar voren om ze dieper te voelen. Maar de vingers glijden eruit en gaan omlaag langs de binnenkant van mijn dijen. Ik voel hoe ze een spoor van vocht achterlaten. Dit mag van mij eeuwig duren, die liefkozende handen, dat hemelse gevoel.
“Je bent zeiknat lady jane!”
Ik schrik van zijn harde stem. Ja natuurlijk ben ik zeiknat, wat had hij dan gedacht?
“Je hebt je als een hoer gedragen in het bijzijn van mijn vriend!”
Mijn mond valt open van verbazing. Dat moest ik toch? Daartoe dwong hij me toch? Waarom dan nu dit?
Zijn handen pakken hardhandig mijn middel vast en duwen me naar een muur. De muur waar het kruis tegenstaat. Met mijn buik word ik er tegenaan gezet en ik voel hoe mijn armen één voor één naar boven getrokken en vastgemaakt worden. Mijn nek doet pijn als ik omhoog probeer te kijken hoe ik vast zit. Mijn benen worden ruw uit elkaar geduwd en ik voel hoe mijn enkels worden vast gezet. Ik sta helemaal vast aan het kruis! Ik probeer mijn hoofd om te draaien om naar Mylord te kijken, maar ik kan alleen maar een klein stukje naar links en rechts kijken. De angst giert nu door mijn hele lichaam. Ik probeer mijn polsen los te trekken, tevergeefs. Mijn enkels zitten zo mogelijk zo strakker.
“Wat een prachtig gezicht…..”,
fluistert zijn stem in mijn oor. Zijn handen strelen mijn rug, mijn billen, mijn benen. Heel even voel ik een vinger op mijn klit, het voelt alsof er een stroomstoot door me heen gaat. Ik kronkel. Dan hoor ik zijn voetstappen zich van me verwijderen en daarna wat licht gerommel.
“Welke zal ik eens kiezen….”
Hij is een zweep aan het uitzoeken! Maar de angst komt niet zover in me omhoog als eerder. Naast angst, voel ik me ook geil. Voel ik me hulpeloos, maar veilig. Ben ik bang voor de pijn, maar verlang ik ook het gevoel van een zweep te leren kennen.
De eerste slag komt onverwachts op mijn billen, ik houd van schrik even mijn adem in. Maar de pijn valt mee, eigenlijk deed het helemaal niet zo pijn. Ook de volgende kan ik goed verdragen. Maar de derde doet me een kreet van pijn slaken en ik zak even door mijn knieën.
“Dit is nog maar het begin, lady jane…”
Ineens is zijn stem weer bij mijn oor. Voel ik zijn lippen in mijn nek, zijn handen over mijn rug. Zijn vingers in mijn kutje. Verwarde gevoelens gaan door me heen. Maar ik krijg geen tijd om erover na te denken. Want meteen voel ik de warmte van zijn adem, zijn lichaam niet meer.
Weer een slag op mijn billen. Net zo hard als de laatste. En weer slaak ik een kreet van pijn. Ik wil dit niet meer! Ik wil dat hij stopt!
“Alsjeblieft….”, breng ik hijgend uit.
“Alsjeblieft? Vraag je om meer? Geen enkel probleem hoor!”
En weer een striemende pijn op mijn billen. Tranen springen in mijn ogen. En stamelend breng ik uit: “ik wil dit niet meer….”
Het blijft even stil.
“Laat me trots op je zijn. Nog 5 slagen onderga je voor me.”
Wat moet ik nu? Smeken dat hij stopt, dat hij me losmaakt? Maar dan stel ik hem teleur… Maar nòg 5? Nog 5 keer die pijn? De tranen stromen over mijn wangen als ik zacht zeg:
“nog 5….”
Ik span mijn spieren om de volgende klap op te vangen. Ik probeer mijn angst onder controle te krijgen. En wacht op de pijn…..
Die niet komt.
Een aanraking op mijn billen, die me een schok bezorgt. Ik ben voorbereid op pijn, maar voel een strelende hand. Ik voel hoe hij zijn lichaam stevig tegen het mijne drukt, hoe zijn kin op mijn schouder rust.
“Ik ben trots op je…”
Trots? Maar ik moet nog 5 keer. Hoe kan hij nu dan al trots op me zijn? Alsof hij mijn gedachten kan lezen, hoor ik:
“Het is genoeg geweest voor een eerste keer. Ik ben trots op je, omdat je bereid was meer te ondergaan.”
Een golf van opluchting overspoelt me. Het is genoeg geweest, ik hoef die pijn niet meer te voelen. Mijn lichaam ontspant zich, maar de tranen rollen over mijn gezicht.
Mylord maakt me los en neemt me in zijn armen. Ik kruip weg tegen zijn warme lichaam, mijn hoofd tegen zijn borst. Ik voel me veilig in zijn armen, hij zorgt voor me.




Zodra ik weer wat bij mijn positieven ben gekomen, til ik mijn hoofd op. Zijn twee handen pakken strelend mijn wangen vast en zijn mond drukt teder een kus op mijn lippen.
“Kom dame….”
Hij pakt mijn hand vast en neemt me mee de ruimte uit weer terug naar de hal. Ik word de grote trap opgeleid en word me weer bewust van mijn hoge hakken. Maar zijn greep is stevig en zonder veel moeite kom ik boven. Even kijk ik om, om de schoonheid van de hal van bovenaf te bewonderen. En zie dan onderaan de trap de keurig geklede heer staan. Waar komt die ineens vandaan? Of stond hij er al? Ik kan het me niet herinneren. Maar als hij er al stond, dan heeft hij me ook naar boven zien lopen! Dan heeft hij vol uitzicht gehad op mijn naakte onderlichaam! Een mengeling van schaamte en geilheid gaat door me heen.
Als ik mijn hoofd wegdraai zie ik hoe Mylord me staat te observeren. Zou hij zien wat ik voel? Vast wel...
“Kom…”
We betreden een grote ruimte, kleine raampjes met tralies ervoor, rode fluwelen gordijnen, een houten vloer met in het midden van de kamer een enorm hemelbed. Ook hier enkel kaarslicht. Uit hout gesneden ronde balken dragen een hemel van hetzelfde fluweel als de gordijnen. Op het bed ligt een zacht uitziend zwarte sprei, een aantal kussens in dezelfde kleur zwerven erover rond. Ik waan me in een andere wereld, een wereld van eeuwen geleden.
“Ga liggen! Op je rug!” IK lig naakt en wacht rustig af…
Wat zou ik nu graag willen dat hij naast me kwam liggen. Me zou liefkozen, me zou beminnen. Maar in plaats daarvan pakt hij mijn rechterpols en legt mijn arm boven mijn hoofd. Weer word ik vastgemaakt. Eerst mijn armen, daarna mijn benen die zover uit elkaar worden gelegd dat ik me afvraag of er niets gaan inscheuren. Het ligt onprettig, maar ik heb nog wel wat speelruimte om mijn armen en benen iets in te trekken.
“Wat een prachtige kut heb je! Een kut om te gebruiken. Een reet om te misbruiken….”
Hij loopt om het bed heen, bekijkt me van alle kanten. Af en toe een strelende hand. Mijn ogen volgen hem, proberen zijn reacties te peilen. Ik voel me nu op en top een ja wat voel ik nu…geen idee….zo van hme.. Dit gevoel doet me hardop kreunen.
“Oh, je geniet hiervan? Eens kijken hoelang dat nog duurt….” Een spottende glimlach om zijn lippen.
Plotseling wordt het donker, mijn ogen worden bedekt met iets zachts. Ik ben geblinddoekt. Even zak ik weg in mijn eigen wereld, maar al snel spits ik mijn oren om elk geluid op te vangen dat me iets zou kunnen zeggen over wat er gebeurt. Geconcentreerd luister ik, maar hoor niets. Dan zijn stem….Ik wil dat je je niet beweegt…pas als ik het zeg beweeg je ….Ik zeg Ja ik doe mijn uiterste best zelfs meer dan dat.
Ik schrik als ik een zachte kriebeling voel in mijn hals. Een kriebeling die zich verplaatst naar plekjes die ik niet kan zien aankomen. Mijn wang, mijn dijbeen, mijn onderbuik, de onderkant van mijn voet. Mijn schoenen moeten dus uit zijn, concludeer ik loom. In mijn donkere wereldje geniet ik van elke aanraking. Aanrakingen die veranderen, soms koud, soms warm zijn. Dan weer hard of zacht. Ik geef het op om na te denken over wat het kan zijn, geef me over aan dit oneindige gevoel. Denkend stil liggen niet bewegen wat met iedere touch moeilijker wordt……geen idee of ik geluid mag maken maar kreun zacht en stil op mijn lip bijtend, ik merk dat mijn ademhaling wisselt. Ik zweef.
Dan ineens stopt het genot. In een reflex probeer ik overeind te komen, maar wordt tegengehouden door mijn boeien. Met een diepe zucht accepteer ik dat ik machteloos ben en mijn lichaam ontspant zich op de zachte ondergrond. Een paar seconden maar….Dan voel ik vingers in mijn kut jee denk ik man stilliggen en al op dit punt zitten dammmmm en ik kan geen kant op….ik houd mijn lichaam stil en bal mijn vuisten….het gevoel van tijd is allang weg…ik probeer te denken aan hoeveel vingers mijn kut pleasen..hoe ik eruitzie….en dan van ver hoor ik je stem…kom maar schat..laat je maar gaan…en dan mag ik ik ga los heb mijn heupen op en vraag ….harder iets harder en voel de spetters in mijn gezicht als ik klaarkom……
Ik voel me vol, geil, hoerig, alles tegelijk! Ik kronkel en kreun van genot en kreun zacht niet niet niet stoppen…..dan voel ik hoe mijn lichaam zich samentrekt om je vingers en ik nogmaals klaarkom….
Ik voel je mond op mijn mond zacht…dan dwingend en je tong draait verwarde rondjes langs mijn tong..zacht en hard….en dan ben je weg…ik voel hoe de blinddoek afgaat en zie je naast me…..je kijkt me aan ….mmmm ik hoor het van ver….je raakt me aan kust me en zegt dit deed je goed lady jane…mijn lady jane..dan maak je me los en neem je me in je armen…zo geborgen zo aangenaam. Ik neem je hoofd tussen mijn handen en kus je zacht…dank je wel schat….dank je…

Dan uit het niets komt de keurig geklede heer in mijn blikveld. Verward en licht beschaamd zie ik hoe hij een koeler en 2 glazen neer zet in de vensterbank bij de kleine raampjes. Dan komt hij naar me toe en maakt me los. Mijn Meester kijkt ontspannen toe.
“Dank je wel James.”
James? Dit is niet waar! Een butler heet James, tenminste in een verhaal of een film! Een butler…. Natuurlijk.
Met een knikje en een glimlach verlaat hij weer de kamer.
Een geamuseerde blik op het gezicht van Mylord. Een diepe zucht ontsnapt me…Dank u Mylord voor alles… Ik voel me compleet gelukkig.

Samen liggen we onder de zachte sprei, ik dicht tegen hem aangekropen. Zijn arm om me heen. Onze glazen raken elkaar rinkelend.
“Bel je straks een taxi voor me?”, vraag ik.
Ik krijg geen antwoord. Als ik je aankijk zie ik een twinkeling in je ogen en de blik die je me toewerpt…doet me beseffen dat dit nog maar het begin is. Het begin van….ja waarvan…..